W zasadzie koło jest potrzebne do budowy każdej średniej proporcjonalnej między ilościami, których stosunek nie jest liczbą wymierną; średnica jest zawsze wytoczona przez prostopadłą, łączącą punkt koła ze średnicą. Jeżeli przedłużymy prostopadłą z drugiej strony, otrzymamy krzyż wpisany w koło. Jeżeli krańce, między którymi szukamy średniej, są w stosunku jeden do dwóch, wykażemy, że żadna liczba całkowita nie może dostarczyć rozwiązania, ponieważ musiałaby być jednocześnie parzysta i nieparzysta. I dlatego można powiedzieć, że liczba, która stanowi tę średnią i która jest miarą tego odcinka prostej, jest jednocześnie parzysta i nieparzysta. Pitagorejczycy pojmowali opozycję parzysty - nieparzysty jako obraz opozycji między nadprzyrodzonym i naturalnym, z powodu pokrewieństwa liczby nieparzystej z jednością. Wszystko to widoczne jest w działaniu szlifierza lub krawcowej, którzy wprawiają w ruch koło za pomocą pedału.
Simone Weil, "Komentarze do tekstów pitagorejskich", s. 553