Umysł, który przywykł do wolności i bezstronności filozoficznej kontemplacji, zachowa coś z tych cech w świecie działań i uczuć. Będzie postrzegał swe cele i pragnienia jako części całości, nie dążąc do postawienia na swoim [...] bezstronność, która w kontemplacji przybiera postać czystego pragnienia prawdy, w działaniu jawi się jako sprawiedliwość, a w życiu emocjonalnym – jako owa uniwersalna miłość, którą obdarzyć można wszystkich, a nie tylko tych, o których się sądzi, iż są użyteczni lub wspaniali. [...] dzięki (filozoficznej kontemplacji) jesteśmy obywatelami wszechświata, a nie jednego obwarowanego miasta, pozostającego w stanie wojny ze wszystkim wokół. Na tej przynależności do całego świata polega prawdziwa wolność człowieka, wyzwolenie go z niewoli ciasnych nadziei i lęków.
Bertrand Russell, "Problemy filozofii"